Logeren bij de boswachter

Lieve meereizigers

we doen het weer, we zijn weer op pad. Ik probeer om jullie mee te nemen, maar mogelijk gaat het niet iedere dag lukken. De plek waar we nu zitten heeft bijna geen bereik met de buitenwereld. Vanmorgen met een overvolle auto vertrokken uit Schiedam. We proberen iedere keer om de hoeveelheid bagage te verminderen, maar wat we aan de ene kant schrappen, komt er aan de andere kant bij. Maar goed, uiteindelijk zit toch alles in de auto en kunnen we vertrekken. We hoeven deze keer niet zo ver, we gaan naar Drie. Waar dat ligt? Tja als ik melig ben zou ik zeggen tussen twee en vier, maar ff serieus, het ligt vlak bij Ermelo. De plek die we deze keer uitgezocht hebben ligt midden in het bos. Logeren bij de boswachter dus. Eenmaal aangekomen gaan we met een nieuw kampeermiddel aan de slag. Niet dat de mooie katoenen tent niet voldeed. Integendeel, het was een heerlijke tent. Maar de moderne tent neemt iets minder plek in de auto in en is lichter. We hoopten op deze manier wat ruimte te besparen. Dat is ook wel zo, echter om comfortabeler te kunnen slapen hebben we matrasjes aangeschaft die zichzelf opblazen. Eenmaal opgeblazen zijn ze 15 cm dik. Maar leeggedrukt nemen ze toch wel heel veel plek in. Onderaan de streep hebben we dus niet veel gewonnen. Maar goed, tentje staat (opgeblazen, geen tentstokken) bedjes opgemaakt en we staan op een fantastische plek. Bij aankomst stond op de plek naast ons een jong stel met een baby, een peuter en een joch van een jaar of 12/13. Tent was al plat, maar de plek was bezaaid met spullen. Alsof er een bom gevallen was. Alle spullen moesten in 2 fietskarretjes, het was hun fietsvakantie. Man, vrouw en het oudste kind waren met de fiets. Het was de bedoeling dat alles zoveel mogelijk in de fietskarretjes zou gaan, vervolgens zouden ze dan met de fiets naar station Ermelo gaan. Moeder met de 2 kleintjes bleef daar dan met de spullen achter en vader met oudste zou terugkomen om de rest van de spullen op te halen. De reis zou dan verder met de trein gaan. In onze ogen een bijna onmogelijk iets. We hebben dan ook aangeboden om alles wat de eerste keer niet in de karretjes paste met de auto naar het station te brengen. Na overleg vonden ze dat toch wel een goed plan. Zo gezegd zo gedaan, de Micra lag in een mum van tijd flink vol. Bij het station heeft Theo geholpen om alles toch nog in de fietskarretjes te krijgen. Verder weten we niet hoe het ze vergaan is, het lijkt me een flinke uitdaging om alles, inclusief fietsen en karretjes in de trein te krijgen. Wij hebben meteen boodschappen gedaan in Ermelo. Bij de tent wat gedronken, eten gekookt en genoten van de konijntjes die om de tenten heen huppelen. Zo meteen gaan we onze nieuwe matrasjes uitproberen. Ik zou zeggen, welterusten lieve meereizigers.

(foto’s gaat denk ik niet lukken, ik ben al blij als het verhaaltje de wijde wereld in kan gaan)